بی مزه مثل آش اردشیر

اگر ده سال دیگر هم از امیر قلعه نویی بابت اولین دوره سرمربیگری او در تیم ملی سوال کنید، دو موضوع از زبانش حذف نمی شود... اول خراب شدن پنالتی مهدوی کیا برابر کره جنوبی و دوم اینکه چرا بعد از حذف تیم ملی در جام ملت ها او را برکنار کردند و کیروش را به واسطه حذف در همین مرحله برکنار نکردند...

این شاه بیت صحبت های قلعه نویی از دوران اولین حضورش به عنوان سرمربی در تیم ملی است و زمانی که به هر دلیلی او برای دومین بار برای هدایت این تیم برگزیده شد، بنا به اعتبار خودش هم که شده باید حرف تازه ای در جام ملت ها ارائه کند و دوبارهجان کلام حرف های خود را در خراب کردن پنالتی بازیکن و مقایسه برکناری خودش با دیگران نداشته باشد.

اما اولین محک جدی تیم قلعه نویی در یک بازی رسمی چیز دیگری در دل خود داشت... اینکه شاید حرف های قدیمی قلعه نویی بازهم بیشتر از حرف های جدیدش بر زبان بیاید و قلعه نویی و مینی بوس همکارانش حداقل تا امروز چه از لحاظ فنی و چه از لحاظ جو عمومی هیچ دلگرمی و اشتیاقی با تیم ملی در دل ملت ایجاد نکرده اند.

قلعه نویی باید قبول داشته باشد که بعد از اتفاقات جام جهانی سال قبل و همه حاشیه های آن، دیگر پیروزی در بازی های دوستانه و قهرمانی جام کافا و صعود از گروه در جام ملت ها نه زضایت عمومی را از تیم ملی به دنبال می آورد و نه دست آورد بزرگی برای او محسوب می شود که بتواند به واسطه آن همچنان محق به شایسته ترین فرد برای نشستن برروی نیمکت تیم ملی کند.

هرچند قلعه نویی با وضعیت موجود فوتبال ایران به طور قطع مناسب ترین گزینه برای هدایت تیم ملی محسوب می شد و قطعا هرمربی که صرفا به واسطه عملکرد فنی خود این سمت را می پذیرفت در این جو مدیریتی فوتبال ایران دچار چالش و مشکل می شد اما بهرشکل قلعه نویی بهتر از هرکسی می داند که در جام ملت ها یک "باید" پیش روی او وجود دارد و آن گذر از سد غول های فوتبال آسیا یعنی عربستان، کرده، ژاپن، استرالیا برای رسیدن به یک جایگاه مطلوب است.

بازی برابر ازبکستان به خصوص در نیمه دوم آن که نیمه مربیان نیز محسوب می شد نشان از آن داشت این تیم قلعه نویی برای رسیدن به این دست آورد بزرگ و آشتی با دل قاطبه مردم خیلی کار زیادی در این فرصت اندک دارد.