مروری بر یک کلام بد

وقتی که شناسه شما برای مخاطب و همگان، بد دهانی و بد گویی باشد اگر زمانی برسد که حرف خوب هم از دهان شما خارج شود بر همان گرای بد چرخش می کند و یا شنونده ندارد و یا در بدترین حالت ممکن همان حرف خوب هم بد تعبیر می شود...

اصولا بد بودن کار خیلی سختی نیست و شما با حداقل انرژی ممکن هم می توانید بد باشید و تیشه به دست برای تخریب چیزی که سخت ساخته شده است بگیرد اما بد ماجرا آنجاست که به گونه ای عمل کنید که واژه بد از صفات چسبیده به شما شود و بدتر ماجرا اینکه شما ابایی هم از این موضوع نداشته باشید!

شما زمانی بد می شوید که بدگویی از دیگران و بد ساختن از یک ماجرا را نه در واقعیت که با ملاک های دیگر سنجش می کنید... اعتبار خوب بودن و یا بد بودن دیگران را تا زمانی تخمین می زنید که نه واقعیت عملکردشان که میزان سودآوری آن ها به شما تعیین می کند و از همین رو جریان بر این منوال قرار می گیرد که آدم ها چند روز فرصت دارند که خوب بودن را مطابق معیار و تعریف شما برآورده کنند و اگر نکنند برای شما بد می شوند تا زمانی که از جایگاه خود خارج گردند و پس از این موضوع، نفر بعد از آن ها بازهم به همان شیوه فرصت اثبات خوب بودن برای شما داشته باشد و اگر این اتفاق رخ ندهد، روال این می شود که نفر قبلی برای تخریب شخص جدید خوب می گردد و این قصه عجیب ادامه دارد...!!

و جای تاسف دارد که حافظه مخاطبان شما کمی بیشتر از حافظه ماهی قرمز می باشد که بخواهد این روال را فراموش کند ولی مرور همین داستان فکاهی بالا شاید حتی برای شما که بنا به شیوه مجبور به پاکسازی حافظه کوتاه مدت خود هستید به غایت عحیب به نظر برسد ولی روال دقیقا همین است و بس...

زمانی ارجحیت و قداست کلام برای یک مجموعه از دست می رود که این کلام چه مجوعه موفق باشد و چه ناموفق به رگبار بد دهانی و استهزا جهت داشته باشد و برای مجموعه دیگر چه موفق نباشد و چه موفقیتی به دست بیارد همواره بر لطافت و تمجید و متاسفانه همین مبحث ساده نشان می دهد که جان کلام بویی از واقعیت نبرده است و برای کسی که می خواهد با کلام زنده بماند هیچ مرگی دردآور تر از این مرگ نیست...