لطفا به ما اجازه شک ندهید!

برای ما که به شکاف روی دیوار هم میتوانیم شک داشته باشیم دیدن صحنه های مشکوک که دیگر می تواند یقینی باشد برای اثبات اتهام و محکومیت مجرم...

شاید دیدن حجم بالای اشتباهات عمدی و سهویاتی که فراتر از استانداردهای نرمال خود بوده اند از سوی مسئولانی که کار به آن ها سپرده شده سبب شده است که کمتر اشتباهی را بربتابیم چه رسد به تکرار اشتباهات آن هم در حد بزرگ.

اشتباه بزرگ مثل اشتباهات داوری که هزاران نفر مخاطب دارد و البته خسارتی مادی به اندازه چند ده میلیارد تومان برروی دست باشگاه ها با یک از دست رفتن قهرمانی یا پریدن یک صعود می گذارد...

شاید این خسارت مادی روزی جبران شود اما خسارت معنوی که از خراش خوردن روح هزاران نفر مخاطب و طرفدار آن تیم حاصل می شود و اعتماد عمومی خود را به همه چیز تحت چالش می بینند، شاید هیچوقت جبران نشود. داوران فوتبال یکی از بداقبال ترین اقشار در گرفتن اشتباه هستند و از همین روست که کسی داور بداقبال و پر اشتباه را دوست ندارد و تا سال ها او را با همین اشتباهات به یاد می آورند...

فوتبال ایران پر شده از داورانی که با اشتباه خود فقط یک نتیجه فوتبال را تغییر نمی دهند که اعتماد یک ملت همیشه مشکوک را به چالش می کشند و تا همیشه روی دیوار بلند بی اعتمادی آن ها آجر می گذارند.

این دیوار خراب نمی شود مگر با سوت های کر کننده پرعدالت که جای حرف و حدیث نگذارد یا حداقل آنقدر این صدا طنینش بیشتر شود که جا خودنمایی به چند سنگ ریزه روی این دیوار بی اعتمادی را ندهد.

اشتباه داور بازی مس و آلومینیوم مثل اشتباه داور بازی سپاهان و استقلال آنقدر بزرگ بود که با هیچ متر و معیاری توجیه نشود و فقط تنها چیزی که این اشتباه را با خود می شورد و می برد، تصمیاتی است که در بازی های بعد اخذ می شود....این سوت ها می تواند این دیوار را خرد کند یا روی آن بیشتر آجر بگذارد که این موضوع را سوت های بعدی داوران مشخص خواهد کرد.